Ernst Happel Ernst Happel (Wenen, 29 november 1925 – Innsbruck, 14 november 1992) was een Oostenrijkse voetballer (Rapid Wien) en trainer. Als voetballer was hij international, als trainer haalde hij enorme resultaten met meerdere ploegen. Hij won met Feyenoord en HSV de Europacup I en bereikte met Oranje de finale van de Wereldbeker in 1978.
Fotokaart Ernst Happel met de Europa Cup 1
Zijn trainerscarrière begon in 1959 bij Rapid Wien. Na een landstitel in 1960 en bekerwinst in 1961 vertrok hij in 1962 naar ADO Den Haag, waar hij in 1968 de KNVB-beker won. Daarna ging hij naar Feyenoord, waarmee hij in 1971 landskampioen werd en in 1970 de Europacup I (tegen Celtic FC) en de Wereldbeker (tegen Estudiantes) won. Na een korte periode bij Betis Sevilla trainde Happel van 1974 tot 1978 Club Brugge, waarmee hij meerdere Belgische titels won, en 2 Europese finales haalde (allebei tegen Liverpool). Nadat hij in 1979 RC Harelbeke aan het behoud in de Belgische Tweede Klasse hielp, ging hij tussen 1979 en 1981 aan de slag bij Standard Luik, waarmee hij de Belgische beker won. In 1978 was hij bondscoach van het Nederlands Elftal, dat op het WK in Argentinië tweede werd. Naar verluidt bestond zijn wedstrijdbespreking voor de finale uit de zin: “Meine Herren, zwei Punkte.” In Duitsland trainde Happel tussen 1981 en 1987 Hamburger SV (2 landstitels, 1 beker, 1 Europacup 1 en 1 UEFA cup-finale).
In 1987 werd hij trainer van FC Swarovski Tirol. Landskampioen in 1989 en 1990, bekerwinnaar in 1989. In 1992 werd hij nog bondscoach van Oostenrijk.
Fotokaart Ernst Happel DVD Ernst Happel
Elf maanden later overleed hij aan longkanker. Vier dagen na zijn overlijden nam Oostenrijk het op tegen Duitsland. Als eerbetoon aan Happel werd zijn hoofddeksel tijdens de interland op de bank gelegd. Het Praterstadion in Wenen werd in 1992 omgedoopt tot het Ernst Happelstadion. Op 23 januari 2005 werd in de Rotterdamse Kuip een borstbeeld onthuld door zijn zoon Ernst Happel junior.